Hazret-i Aişe(r.a.) annemizden rivayet olundu. Bir gün kendisi oturuyordu. Yanına bir kadın geldi. O kadın elini yeninin içinde örtüyor(ve gizliyor)du. Hazret-i Aişe(r.a.) annemiz kendisine sordu.

-“Sana ne oluyor ki yeninin içinden çıkartmıyorsun?” Kadın:

-“Ey mü’minlerin annesi! Hiç bana sorma! Benim annem ve babam vardı. Babam sadaka vermeyi çok severdi. Annem ise (çok cimriydi) sadakada vermekten nefret ederdi. Annemi hiçbir zaman hiçbir şeyi sadaka verdiğini görmedim. Ancak iç yağından az bir şeyi ve bir parça da yırtık bir elbise sadaka verdiğini gördüm.

İkisi vefat ettikleri zaman; rüyamda gördüm. Kıyamet kopmuş idi. Annemi mahlukatın önünde dikilmiş gördüm. Rezil olmuş bir haldeydi. Halk annemin gizli ayıplarını ve günahlarını görüyordu. Ve gördüm. Annemin elinde o küçük iç yağı parçası vardı. Ve annem onu emiyordu. Ve bağırıyordu:

-“Ahhh! Susadım! Susadım!” diye

Ve babamı da gördüm, Havuz’un başında oturuyordu. Ve kendisi su içiyordu. (Ve başkalarına su veriyordu.) Babamın yanında su içirmekten daha sevimli bir sadaka da yoktu. O sudan bir bardak su aldım. Götürüp anneme içirdim. O anda yukarıdan bir ses işittim.

-“Dikkat edin! Ona su veren kim? Onun eli kurusun!”  denildi.

Uyandım. Ve onda elimin kuruduğunu gördüm….”

Kaynak : Ruhu’l Beyan Tercümesi Cilt 15 Sayfa 763