Varlıkta Yaşarken Eskileri Aramak

Yaman çelişki bizimkisi;

Teknolojiyi sonuna kadar kullanıp,
Gaz lambasıyla aydınlandığımız günleri geri istemek...

Hazır gıda tüketip,
Ev yapımı tarhanaya aşermek...

Son derece konforlu binalarda yaşayıp,
Kerpiç sıvalı evlere hasretlenmek...

İnternetti, televizyondu derken kendimizi yalnızlaştırıp,
Konu komşu, eş dost bir arada olduğumuz o sıcacık muhabbetleri özlemek...

Herşey elimizin altındayken,
Ulaşım bu kadar kolayken,
Eski zamanların imkansızlıklarını sevmek...

Lüks lokantalarda serpme kahvaltı yapıp,
Köy kahvaltılarının edebiyatını yapmak...

Sanırım “varlıklarla” kaybettiğimiz mutlulukları arıyoruz biz...

O yüzdendir “yokluklara ” bu kadar susamışlığımız...

Kim bilir belki de ondandır eski eşyalara, resimlere sığınışımız...

Pandemi süreci diyorum... Bize çok şey öğretti.
Bizim ev değişik bir hal aldı.
Kimi zaman marangozhane oldu, kimi zaman şifahane, kimi zamanda okul oldu...

Korona virüsü ilk başladığında okullar tatil edilince çocuklar evde oyalansın, el becerilerini geliştirsinler diye onlara ahşaptan sehpa yapmayı öğretmiştik ve çokta güzel sehpa yapmışlardı.

Baktık okullar açılmıyor, çocuklar internete mahkum olmasın diye eşim Savaş Bey bu defa biraz daha büyük oynamak istedi sanırım. 

Bir ay öncesi iki büyük kütüğü getirdi, balkona koydu.
Zımpara, vernik, fırça vs malzemeleri de getirdi.
(Tabi balkon ve mutfak ?)
Zaman zaman çocukları övgü ile destekledik de tabi...

Ve sonuç...
Dut ağacından, tümüyle Sudenur ve Ahmet Eren tasarımı olan bir masamız oldu...?

Velhasıl çocukken eğri büğrü diye yüzüne bakmadığınız ağaçlar şimdi cilalanıp evimizin baş köşesinde kendine yer edindi...
Safiye Çetinkaya